شما چه می نامید این نسلی که ایشون <نسل سوخته> می نامند؟ یک حدش نسلی که صد در صد سرکوب شده٬ نسلی که بهش فشار آمده منتها در عین حال یک وجهش هم نسل در واقع مقاومت بوده. یعنی گستره نسلی را که ما مثل چیز بخواهیم بکنیم٬ توضیح مثلا بخواهیم بدهیم٬ خب این گستره از کجا می شود؟ مثلا نسل آقای مجلل هست٬ نسل من هست؟ نسل بعد از من هم هست؟ شما آغازی را گذاشته اید؟ اصلا این من را یاد آواز فرهاد انداخت به اسم آیینه. که آن دستاوردهایی را که ما می خواستیم یا آمال هایی که داشتیم بهش نرسیدیم .. .اگر اشتباه نکنم آواز فرهاد می گه که آیینه.. می گفت که یک روزی می خواستی خورشید را با دست بگیری خب اون نسل قبل از منه. بعد اگر شما بروید نسل قبل از اون. و نسل قبل از اون. اگر بر مبنای در واقع سرکوب٬ بر مبنای در واقع نبودن فضای در واقع دموکراتیک و نبودن فضای باز برای رشد و شکوفایی خلاقیت ها باشه٬ آیا ما از انقلاب مشروطیت به این طرف نسلی را داریم که نمی توانیم نسل سوخته اسم بگذاریم یا نه؟ توصیفی که آقای مجلل و خیلی از کسان دیگر می کنند فقط حکایت یک نسل نیست ٬ حکایت یک ملت است. یعنی اگر حتی ما تمرکزمان را هم بگذاریم روی جوان های ایرانی با توجه به جمعیت جوان ایران.. چیزی نزدیک ۷۰٪ جمعیت کشور است..ما راجع به یک گروه خاصی صحبت نمی کنیم. راجع به اکثریت عظیم جمعیت ایران صحبت می کنیم. خب این یعنی در واقع یک ملت سوخته. ملتی که در واقع سترون است٬ ملتی که در واقع هیچ آینده ای ندارد. ملتی که در واقع دلش برای خودش باید بسوزد. به خاطر ظلم هایی که بهش شده. منتها همین ملت در عین حال با این توصیف ما در واقع اون اراده جمعی و اراده فردی تک تک ایرانی ها را ازشون می گیرم-- به عنوان ملتی که می تواند خودش را تغییر بدهد٬ به عنوان ملتی که می تواند توی وقایع تاریخی نقش کلیدی داشته باشد . از بین بردن اون عنصر به اصطلاح ایجنسی یا عاملیت اینجا خب به نظرم یکی از مشکلات اصلی نسل سوخته است که ما اون حق و اراده را به یک شکلی نادیده می گیریم و نه فقط نادیده می گیرم اصلا کنارش می کشیم.